Hydrokolonoterapia – jelito grube

Hydrokolonoterapia - okrężnica

Układ pokarmowy człowieka to skomplikowany system, w którym jelito grube (okrężnica) stanowi niezwykle ważny element.

Jelito grube (łac. intestinum crassum) – końcowy odcinek jelita kręgowców łączący jelito cienkie z odbytem. W jelicie grubym odbywa się końcowy proces formowania kału. Błona śluzowa jelita grubego nie tworzy kosmków jelitowych,  jest natomiast silnie pofałdowana, co zwiększa jego powierzchnię. W jelicie grubym zachodzi końcowy etap wchłaniania wody, elektrolitów i soli mineralnych z resztek pokarmowych. Występują tutaj także bakterie symbiotyczne, produkujące witaminę K, oraz niektóre witaminy z grupy B.

Na jelito grube u ssaków składają się następujące części:

• jelito ślepe, inaczej kątnica (cecum) – tutaj z przyśrodkowej ściany wychodzi wyrostek robaczkowy (appendix vermiformis); leży wewnątrzotrzewnowo,
• okrężnica (colon), która z kolei dzieli się na wstępnicę – colon ascendens (zewnątrzotrzewnowo), poprzecznicę – colon transversus (wewnątrzotrzewnowo), zstępnicę – colon descendens(zewnątrzotrzewnowo) i esicę – colon sigmoideum (wewnątrzotrzewnowo),
• odbytnica, czyli (jelito proste) (rectum); leży zewnątrzotrzewnowo.

Jelito grube uchodzi na zewnątrz pojedynczym otworem (odbyt). Jelito grube oddzielone jest od jelita cienkiego zastawką krętniczo-kątniczą.

Jelito grube to nie tylko rura służąca wydaleniu resztek pokarmowych. Do jelita grubego w ciągu doby wlewa się ok. 1,5 litra treści pokarmowej, zawierającej w ok. 90 % wodę i elektrolity, które wchłaniają się do krwioobiegu, co zapobiega odwodnieniu i zaburzeniom elektrolitowym. Jelito grube ma dużą pojemność resorpcyjną i może wchłaniać nawet do 3 litrów wody na dobę. Treść wpływająca do jelita zostaje w nim wymieszana ze śluzem produkowanym przez gruczoły śluzowe. Wydzielanie śluzu następuje w wyniku ucisku i rozciągania ściany okrężnicy.

W okrężnicy bytują miliardy bakterii (takich jak pałeczki Escherichia coli, Aerobacter aerogenes, Clostridium welchii – pałeczki zgorzeli gazowej). Liczba bakterii tworzących mikroflorę jelitową zwiększa się w miarę oddalania się od zastawki krętniczo-kątniczej. Ilość bakterii wydalanych z kałem może przekroczyć 30% masy jego stałych składników. Bakterie jelitowe można podzielić na korzystne i niekorzystne dla człowieka. Korzystne przyśpieszają proces trawienia produkując enzymy, które produkują niezbędne witaminy: K, B 12, biotynę, kwas pantotenowy, kwas foliowy i kwas nikotynowy. W trakcie procesów trawienia jelitowego powstają również gazy, jak metan, wodór, dwutlenek węgla, które wydalane są na zewnątrz lub wchłaniane z jelit do krwi.

Jelito grube człowieka dorosłego często wypełnione jest kamieniami kałowymi, stwardniałymi gnijącymi resztkami niestrawionych pokarmów. Okrężnica przystosowana jest do przetwarzania ok.2,5 kg pożywienia jednorazowo. Gdy ta masa zostanie przekroczona, układ mięśniowy nie jest w stanie utrzymać zbyt dużego ciężaru, jelito ulega rozciągnięciu, jego mięśniówka jest osłabiona i pogarsza się motoryka. Dotyczy to zwłaszcza jelita poprzecznego, które zaczyna opadać i wyraźnie uciskać narządy położone wewnątrz miednicy. Często jest to przyczyną niepłodności, kiedy ucisk okrężnicy na macicę i jajowody uniemożliwia zapłodnienie.

Niestrawione resztki pokarmowe pozostają w okrężnicy coraz dłużej. Powstające środowisko sprzyja rozwojowi niekorzystnej flory bakteryjnej, która produkuje przenikające do krwi toksyny, wywołując toksemię.

Związki toksyczne powstające w trakcie procesów rozkładu w jelicie grubym nie są szkodliwe, jeśli są na bieżąco usuwane. Jeśli jednak wskutek nieprawidłowej pracy jelita następuje ich nadmierne gromadzenie się, zaczynają przenikać przez błonę śluzową jelita do krwi i wywołują liczne dolegliwości ze strony różnych organów.

W wyniku wieloletnich badań stwierdzono, że schorzenia w różnych odcinkach okrężnicy mają związek z zaburzeniami funkcji określonych organów, nawet tych położonych w znacznej odległości od okrężnicy.